عدد سيزده واسه همه نحس نيست اما اينبار براي من بود ..........

ميگم نحس نيست چون درست توي سيزده شهريور طاها كوچولو پسر خاله حديثه دوست مامان دنيا اومد و واسه همه شادي آورد . اما واسه ما 13 شهريور 91 يكي از بد ترين روز ها بود . 

ميدونيد كه ملودي با من مياد سر كار . دره آشپزخونه اينجا رو ميبندم و آلومينيومي هست جنسش . و لبه هاي در هم كه ميدونيد از چاقو تيزتره اگه باز باشه . خلاصه اون روز رفتم كه از توي يخچال شير خشك و بردارم و براي ملودي شير درست كنم . وقت بيرون اومدن از آشپزخونه ملودي رو ديدم كه نشسته و داره تلويزيون نگاه ميكنه توي اتاق روبه رو . فكرش و بكنيد از اونجا تا در آشپزخونه حدود 15 قدم ميشه واسه ملودي و براي چهار دست و پا هم حداقل 15 ثانيه طول ميكشه من كمتر از صدم ثانيه اومدم در و ببندم و احساس كردم كه در بسته نميشه . خدارو شكر ميكنم كه زور نزدم و در و محكم فشار ندادم كه يهو ديدم انگشت اشاره دست چپ نفسم مونده لاي در . اول از همه دو تا زدم توي سر خودم . داشتم غش ميكردم از ترس . ميترسيدم نگاه كنم . با خودم ميگفتم انگشت به اون ظريفي و باريكي حتما زبونم لال قطع شده . خدا رو شكر قطع نشده بود اما بند اول انگشتش قشنگ كج شده بود . نميدونم خدا به دل من رحم كرد يا به سن كم و دست كوچولوي ملودي كه انگشتش يهو به حالت اول برگشت فقط قرمز بود و گوشه اش يكم خون اومد . خلاصه كمي خيالم راحت شد و تند تند به دايي حامد زنگ زدم كه بياد دفتر تا من شما رو ببرم بيمارستان . همه چي خيلي سريع اتفاق افتاد . بيمارستان ، دكتر ، راديولوژي . در همين زمان هم باباشي تماس ميگرفت و من چون توي بغلم بودي قطع ميكردم . تا اس داد كه چته چرا اينطور ميكني ؟ خلاصه مجبور شدم بهش بگم . اونم كه با اون حالش بلند شد اومد بيمارستان هر چي قسمش دادم گوش نكرد . دكتر گفت چيزي نيست فقط كوفتگي پيدا كرد و يه چوب داد گفت اگه ورم كرد برات آتل كنم كه خدا رو شكر نياز نشد . با يه پماد پيروكسيكام 5 درصد و ايبوپروفن كودكان . خلاصه با همه بدي ها و سختي هاش خدا رحم كرد . البته ميدونم همه اش به خاطر بي احتياطي منه . خدا منو نبخشه كه باعث رنج و عذاب جيگر گوشه ام شدم . اينم عكس دست كوچولوت . 

مامانم ميدونم مامان خوبي نبودم اما اميدوارم الان كه اينو ميخوني منو ببخشي